ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Պար­զից դե­պի բար­դը

Պար­զից դե­պի բար­դը
10.09.2019 | 00:03
«Վե­ցօ­րյան» հին հաս­կա­ցու­թյուն է, որ հայտ­նի դար­ձավ ա­վե­լի քան հա­զար հինգ հա­րյուր տա­րի ա­ռաջ:
Այն ուղ­ղա­կի նշա­նա­կում է Աստ­վա­ծաշն­չի ա­ռա­ջին` Ծնն­դոց գր­քի` աշ­խար­հաս­տեղծ­ման պատ­մու­թյուն:
Շատ են ար­վել հեգ­նա­կան և սկեպ­տի­կա­կան ար­տա­հայ­տու­թյուն­ներ տիե­զեր­քի ա­րար­ման շատ կար­ճատև` մեկ աշ­խա­տան­քա­յին շա­բաթ­վա տևո­ղու­թյամբ ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծի վե­րա­բե­րյալ: Եվ լսել ենք, իբր այս Վե­ցօ­րյա կամ Գեկ­սա­մե­րոն կոչ­ված պա­տու­մը բա­ցար­ձա­կա­պես հա­կա­սու­թյան մեջ է մեզ հայտ­նի գի­տա­կան տվյալ­նե­րի հետ:
Վե­ցօ­րյա­յի շուրջ ար­դեն վա­ղուց ըն­թա­նում են գա­ղա­փա­րա­կան վե­ճեր, բազ­միցս այս պա­տու­մը են­թարկ­վել է տա­րա­տե­սակ ա­մե­նահ­նար հար­ձա­կում­նե­րի ու քն­նա­դա­տու­թյուն­նե­րի: Հա­րյու­րա­վոր տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում մշա­կույ­թը վե­րա­բե­րում էր այս խոր­հր­դա­վոր պատ­մու­թյանն այն­պես, ինչ­պես այն շա­րադր­ված է Աստ­վա­ծաշն­չում: Իսկ գի­տու­թյու­՞նը: Վաղ միջ­նա­դա­րյան գի­տու­թյու­նը փոր­ձում էր գտ­նել այս պատ­մու­թյան մեջ ինչ-որ ստույգ տվյալ­ներ տիե­զեր­քի ծագ­ման մա­սին: Սկզ­բում այդ փոր­ձե­րը շատ զգու­շա­վոր էին, ո­րով­հետև այն ժա­մա­նակ­վա բնա­գի­տու­թյու­նը դեռ ա­ռա­ջին քայ­լերն էր կա­տա­րում: Բայց ա­վե­լի ուշ՝ Վե­րած­նն­դի ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում, պարզ­վում է, որ ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան պատ­մու­թյան մեջ բնա­գի­տու­թյան տվյալ­ներ չեն ար­տա­ցոլ­ված: ՈՒ­րեմն, կամ բնա­գի­տու­թյունն է սխալ, կամ սխալ է այն հե­ղի­նա­կը, որ գրում էր Վե­ցօ­րյան, կամ... և այս­տեղ ա­մե­նագլ­խա­վոր հար­ցը մնում էր օ­դից կախ­ված: Կա­րե­լի է ա­սել, որ այս պար­զու­նակ ձևը` «կամ-կամ», տա­րած­ված է նաև մե­րօ­րյա գի­տակ­ցու­թյան մեջ: Ես կու­զեի ցույց տալ, որ հար­ցը այս կերպ բնավ չի լուծ­վում: Այս­տեղ հա­մե­մա­տու­թյու­նը պետք է լի­նի ոչ գի­տա­կան ճա­նա­պար­հով: Այն հինկ­տա­կա­րա­նյան սր­բա­զան հե­ղի­նա­կը, որ գրեց Աստ­վա­ծաշն­չի ա­ռա­ջին տո­ղե­րը, նպա­տակ չու­ներ մարդ­կանց տիե­զե­րա­բա­նու­թյան կամ հնեա­բա­նու­թյան ինչ-որ ձեռ­նարկ տա­լու նպա­տակ չու­ներ: Նա կյան­քի ու հա­վատ­քի ու­սու­ցիչ էր` ու­րույն աշ­խար­հա­յաց­քի կրող: Աշ­խար­հի ա­րար­ման պա­տու­մը իր ա­ղոտ ար­տա­ցո­լումն է գտել աշ­խար­հաս­տեղծ­ման հին ուս­մունք­նե­րում: Այս բո­լոր ուս­մունք­նե­րը բխում էին նրա­նից, թե մար­դը ինչ էր դի­տար­կում և նկա­տում մշ­տա­պես: Մար­դը դի­տար­կում էր բնա­կան երևույթ­նե­րի պար­բե­րա­կա­նու­թյու­նը և նկա­տում էր ա­մեն ին­չում օ­րի­նա­չա­փու­թյուն և հս­տա­կու­թյուն: Բնու­թյան մա­սին պատ­կե­րա­ցու­մը ան­բա­ժա­նե­լի էր մար­դու ու­նե­ցած` Բա­ցար­ձակ Ի­րա­կա­նու­թյան մա­սին պատ­կե­րա­ցու­մից: Այլ խոս­քով ա­սած, բնու­թյունն ու աստ­վա­ծա­յի­նը հե­թա­նոս­նե­րի հա­մար նույ­նա­կան էին, դրա հա­մար էլ բնա­կան երևույթ­նե­րը նրանց հա­մար աստ­վա­ծա­յին էին հա­մար­վում: Իսկ աշ­խար­հի ա­րար­ման մա­սին սուր­բգ­րա­յին պատ­մու­թյու­նը բա­ցար­ձա­կա­պես այլ է և սկզ­բուն­քո­րեն տար­բեր­վում է հե­թա­նո­սա­կան աշ­խար­հա­յե­ցո­ղու­թյու­նից: «Ի սկզ­բա­նե Աստ­ված ստեղ­ծեց եր­կինքն ու եր­կի­րը...»: Ե­թե նկա­տել եք, այս­տեղ չկա ոչ նա­խա­հա­վի­տե­նա­կան ան­դունդ, ոչ էլ նա­խա­գո նյու­թը: Չկան աստ­ված­նե­րի պայ­քար, հրեշ­ներ, հս­կա­ներ, այլ միայն մեկ Ա­րա­րիչն է, որ ստեղ­ծում է Իր Խոս­քով: «Եվ ա­սաց Աստ­ված` թող լի­նի լույս»: Ոչ գոր­ծում է, ոչ էլ կա­ռու­ցում, այլ միայն ա­սում է: Եվ ի­հար­կե այս տո­ղե­րը գրո­ղը շատ լավ հաս­կա­նում էր, որ Աստ­ված այն­պես չի խո­սում, ինչ­պես մար­դը, այլ դա, պար­զա­պես, միակ հնա­րա­վոր մար­դուն ըն­կա­լե­լի մի­ջոցն է` փո­խան­ցե­լու Աստ­վա­ծա­յին ներ­գոր­ծու­թյու­նը գո­յե­րի վրա: Այս պատ­մու­թյան շա­րադ­րան­քը պար­զո­րեն հայտ­նում է սուր­բգ­րա­յին աշ­խար­հըն­կա­լու­մը: Ա­հա թե ին­չի մա­սին է պատ­մում մեզ Վե­ցօ­րյան։
1. Կա կե­ցու­թյան միակ Սկզբ­նա­պատ­ճա­ռը: 2. Այդ Սկզբ­նա­պատ­ճա­ռը Տիե­զե­րա­կան անձ­նա­վոր ՈՒժ է: «Եվ տե­սավ Աստ­ված, որ այն բա­րի է». տես­նել ու գնա­հա­տել կա­րող է միայն ան­ձը: Ոչ թե Բա­ցար­ձա­կու­թյուն կամ Նա­խաս­կիզբ, ո­րը կա­ռա­վա­րում է աշ­խար­հը, այլ Անձ­նա­վոր Սկիզբ, Ո­րին մարդ կա­րող է դի­մել, և Ո­րը խո­սում է մար­դու հետ: Աշ­խար­հը ստեղծ­վում է ա­ռան­ձին փու­լե­րով: Ա­րար­չու­թյան վե­ցօ­րյա շա­բա­թը ձգ­վում է պար­զից դե­պի բար­դը: Ընդ ո­րում, այս­տեղ նկա­տե­լի են ե­րեք փու­լեր, յու­րա­քան­չյուր ա­րար­չու­թյան օր­վա մա­սին աս­վում է` 1. «և ա­սաց Աստ­ված», 2. «և այդ­պես ե­ղավ», 3. «և տե­սավ Աստ­ված, որ բա­րի է»: Այս­տեղ խոս­քը ոչ թե գի­տա­կան ստույգ նկա­րագ­րու­թյան, այլ մի վեհ սր­բա­զան Հայտ­նու­թյան մա­սին է, ո­րը փո­խան­ցում է ե­ղե­լու­թյան բուն էու­թյու­նը, և ոչ թե ման­րա­մաս­նու­թյուն­նե­րը: Սա աշ­խար­հի սկզբ­նա­վոր­ման և նրա մեծ ի­մաս­տի մա­սին մի ուս­մունք է: Հե­տո աս­վում է, որ Ա­րա­րի­չը հա­վա­նում է Լույ­սը, որն Ին­քը ստեղ­ծեց, հա­վա­նում է Իր ստեղ­ծած Աշ­խար­հը: Սա­կայն նույ­նը չի աս­ված խա­վա­րի մա­սին: Աստ­ված բա­ժա­նում է խա­վա­րը լույ­սից: Ա­ռա­ջին ան­գամ ակ­նարկ է ար­վում, որ Տիե­զեր­քում կա ստ­վեր: Հաս­կա­նա­լի է, որ սր­բա­զան հե­ղի­նա­կը նկա­տի ու­ներ ոչ թե ֆի­զի­կա­կան ի­մաս­տով ստ­վեր, այլ ա­վե­լի շուտ հոգևոր: Այս­պի­սով, Վե­ցօ­րյա­յում մենք նկա­տում ենք հետևյալ փու­լե­րը. լույ­սը` ա­ռա­ջին օր, ջուրն ու ցա­մա­քը` երկ­րորդ օր, ցա­մաքն ու բու­սա­կա­նու­թյու­նը` եր­րորդ օր, լու­սա­տու­ներ` չոր­րորդ օր, ջրա­յին կեն­դա­նի­ներ` հին­գե­րորդ օր, կեն­դա­նի­ներ և վեր­ջա­պես` մար­դը ցա­մա­քում` վե­ցե­րորդ օր: Այս­տեղ նկա­տե­լի է նաև ե­րեք մաս`
1. ան­կեն­դան նյու­թ,
2. կյանք,
3. մարդ: Սա այն վե­րելքն է, որն ա­վարտ­վում է մի սքան­չե­լի էու­թյան ստեղծ­մամբ: Էու­թյուն, ո­րը կանգ­նած է եր­կու աշ­խարհ­նե­րի սահ­մա­նի վրա` նյու­թա­կան և հոգևոր: Ե­թե գո­յու­թյան յու­րա­քան­չյուր աս­տի­ճա­նը ա­րար­վում է ան­մի­ջա­պես աստ­վա­ծա­յին Խոս­քով, ա­պա մար­դուն ստեղ­ծե­լու պա­հին աս­վում է. «Եվ ա­սաց Աստ­ված. Ստեղ­ծենք մար­դուն մեր նմա­նու­թյամբ և կեր­պա­րան­քով, և թող իշ­խեն ...»: Այս­պի­սով, Տիե­զեր­քում հայ­տն­վում է նոր էու­թյուն, ո­րը նման է Ա­րար­չին, և նախ և ա­ռաջ` իշ­խա­նու­թյամբ ա­րար­չու­թյան հան­դեպ, և ոչ թե կո­պիտ և բռ­նի, այլ ի­մաս­տուն և խո­հեմ իշ­խա­նու­թյամբ: Մեկ­նիչ­նե­րից շա­տե­րը` Ե­կե­ղե­ցու Հայ­րե­րը, ա­սում էին, որ դա տա­րած­վում է նաև մար­դու նե­րանձ­նա­կան տիե­զեր­քի վրա, ո­րով­հետև յու­րա­քան­չյուր մարդ իր մեջ կրում է կր­քե­րի մի գա­զա­նա­նոց, որ­տեղ ա­մեն ինչ կա` և՛ ան­կեն­դան մո­լոր­ված մտ­քեր, և՛ ան­բան ա­նա­սուն­ներ, և՛ գի­շա­տիչ­ներ, և՛ սո­ղուն­ներ, և դա նույն­պես գտն­վում է մար­դու իշ­խա­նու­թյան ներ­քո:
Ռու­սե­րե­նից թարգ­մա­նեց
Տեր Ըն­ծա քա­հա­նա ՄԻՐ­ԶՈ­ՅԱ­ՆԸ
Դար­բա­սի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 2011

Մեկնաբանություններ